Powództwo o zapłatę z tytułu najmu maszyn

Sygn. akt VIII GC 2665/19





W Y R O K W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J 11 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Białymstoku VIII Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący : sędzia A K Protokolant:sekr.sądowy J G po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2020 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa Pxxx spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Cxxxy przeciwko GAXXXX spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Krakowie o zapłatę



I. zasądza od pozwanego GAXXXX spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Krakowie na rzecz powoda Pxxx spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Cxxxy kwoty: – 198,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 22.06.2019 r. do dnia zapłaty, – 220,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 26.07.2019 r. do dnia zapłaty, – 25,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 26.07.2019 r. do dnia zapłaty, – 246,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 12.09.2019 r. do dnia zapłaty, – 339,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 14.12.2019 r. do dnia zapłaty, oraz koszty rekompensaty w wysokości 859,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 24.04.2019 r. do dnia zapłaty, II.umarza postępowanie w pozostałym zakresie, III.zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.



UZASADNIENIE

Powód Pxxx spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Chroszczy wniósł o zasądzenie od pozwanego Gaxxxx spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Krakowie kwoty 16.678,80zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi w sposób wskazany w pozwie. Ponadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 859,60zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania wskazał, że strony zawierały umowy, przedmiotem których był najem i transport podestów – podnośników. Pozwana spółka po ustaleniu warunków najmu, w tym czynszu najmu na kwotę 170zł netto za każdy dzień najmu oraz kosztu transportu na kwotę 300zł netto w jedną stronę, złożyła zamówienie nr Oz/49/10/2018/T na podest Genie Z51/30 JRT, akceptując tym samym OWU powoda. Maszyna została wydana pozwanemu w dniu 10 października 2018r., zaś wobec zakończenia badań UDT w dniu 29 listopada 2018r. powód na własny koszt dokonał zamiany maszyny na inną, ale o tych samych parametrach. W związku z powyższym powód wystawił na rzecz pozwanego faktury VAT na łączną kwotę dochodzoną niniejszym pozwem. Pozwany bowiem mimo braku zastrzeżeń co do wykonania umowy przez Pxxx sp. z o.o. i wezwania do zapłaty, nie uregulował należności. Ponadto powód domaga się zapłaty równowartości kwoty 200euro na podstawie art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (k. 4-5v).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 24 maja 2019r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 2608/19 Sąd Rejonowy w Białymstoku nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powoda kwotę wskazaną w pozwie wraz z odsetkami i kosztami procesu (k. 30).

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o obciążenie powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zasadniczo nie kwestionując opisanych w pozwie okoliczności, podniósł jedynie, że wniesione powództwo pozostaje bezprzedmiotowe z uwagi na oświadczenie pozwanej spółki z dnia 23 maja 2019r., w treści którego zwrócono się do powoda o wyrażenie zgody na uregulowanie przedmiotowej należności w miesięcznych ratach po 3.000zł począwszy od 24 maja 2019r. Treść oświadczenia była uzgodniona z przedstawicielami Pxxx sp. z o.o., a Gaxxxx sp. z o.o. systematycznie spłaca należność w ustalonych ratach (k. 34-35v).

W odpowiedzi na powyższe powód częściowo cofnął powództwo. Podtrzymał żądanie w zakresie kwot: 198,37zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 22 czerwca 2019r., zrzekając się roszczenia w pozostałym zakresie (faktura nr T/85/10/2018); 220,45zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 26 lipca 2019r. do dnia zapłaty, zrzekając się roszczenia w pozostałym zakresie (faktura nr T/37/11/2018); 25,14zł wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od dnia 26 lipca 2019r. do dnia zapłaty, zrzekając się roszczenia w pozostałym zakresie (faktura T/72/11/2018); 246,80zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 12 września 2019r. do dnia zapłaty, zrzekając się roszczenia w pozostałym zakresie (faktura T/75/12/2018); 339,03zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 14 grudnia 2019r. do dnia zapłaty, zrzekając się roszczenia w pozostałym zakresie (faktura nr T/88/1/2019). Jednocześnie podtrzymał żądanie zasądzenia kwoty 859,60zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności oraz kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód podkreślił, że skoro strona pozwana mimo złożonego sprzeciwu, przedkłada oświadczenie o uznaniu długu oraz wskazuje, że dokonuje spłat zobowiązania, kwestionowanie roszczenia co do zasady pozostaje nieuprawnione i nielogiczne. Nadto opłacenie części należności miało miejsce już po wytoczeniu powództwa, zatem na dzień wniesienia pozwu w sprawie wszystkie należności nim objęte pozostawały nieuregulowane, co czyni je w pełni zasadnym (k. 55-57).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Okoliczność bezsporną stanowił fakt, że pozwany Gaxxxx sp. z o.o. podjął negocjacje w przedmiocie najmu maszyn budowlanych w postaci podestów ruchomych w powodowej spółce Pxxx sp. z o.o. Po uzgodnieniu drogą mailową warunków najmu, w tym czynszu najmu na kwotę 170zł netto za każdy dzień najmu oraz kosztu transportu na kwotę 300zł netto w jedną stronę, w dniu 8 października 2018r. złożył zamówienie nr Oz/49/10/2018/T na podest Genie Z51/30 JRT, akceptując tym samym OWU powoda (korespondencja mailowa k. 27-28v, zamówienie k. 13).

W OWU uregulowano m.in. zasady użytkowania przedmiotu najmu oraz rozliczeń stron. Zgodnie z pkt 6 OWU faktury VAT wysyłano na adres najemcy. Brak zwrotu faktury w ciągu 7 dni od dnia jej odbioru uznawano za zaakceptowanie zawartej w niej treści. W przypadku braku odmiennych ustaleń stron, wszelkie płatności najemca winien realizować w terminie 7 dni od daty wystawienia faktury. Przy tym termin uznawano za dochowany, gdy w zakreślonym terminie nastąpiło uznanie rachunku bankowego wynajmującego należną płatnością. Płatność mogła nastąpić również gotówką w kasie wynajmującego. Postanowiono także, że niedochowanie wskazanego terminu płatności uprawnia wynajmującego do naliczania odsetek ustawowych za zwłokę. Jednocześnie najemca obowiązany jest do pokrycia wszelkich koszów poniesionych przez wynajmującego z tytułu podjęcia czynności windykacyjnych w celu wyegzekwowania należności z wystawionych faktur VAT. Dokonane płatności zostają zarachowane przez wynajmującego w pierwszej kolejności na należności najstarsze, a w szczególności na istniejące zobowiązanie z tytułu odsetek za zwłokę (OWU k. 14).

Niekwestionowanym również było, iż przedmiotowa maszyna zgodnie z zamówieniem została pozwanemu wydana w dniu 10 października 2018r. Natomiast z uwagi na kończące się badania techniczne, powód w dniu 29 listopada 2019r. dokonał zamiany wynajętej maszyny na inną – o tych samych parametrach (protokoły zdawczo – odbiorcze k. 20-21). Zasadniczo najem zakończono w kwietniu 2019r. (korespondencja mailowa stron k. 26, k. 30).

W związku z realizacją łączącej strony umowy powód wystawił następujące, objęte niniejszym pozwem, faktury VAT: -T/85/10/2018 z dnia 31 października 2018r. na kwotę 3.714,60zł z terminem płatności do dnia 6 listopada 2018r. (k. 15); -T/37/11/2018 z dnia 30 listopada 2018r. na kwotę 3.972,90zł z terminem płatności do dnia 6 grudnia 2018r. (k. 16); -T/72/11/2018 z dnia 30 listopada 2018r. na kwotę 418,20zł z terminem płatności do dnia 6 grudnia 2018r. (k. 17); -T/88/1/2019 z dnia 31 stycznia 2019r. na kwotę 4.600,20zł z terminem płatności do dnia 6 lutego 2019r. (k. 18); -T/75/12/2018 z dnia 31 grudnia 2018r. na kwotę 3.972,90zł z terminem płatności do dnia 6 stycznia 2019r. (k. 19);

Wobec braku terminowej zapłaty należności powód w dniu 15 marca 2019r. skierował do Gaxxxx sp. z o.o. wezwanie do zapłaty wraz z naliczeniem odsetek (wezwanie k. 22-23). Powyższe nie przyniosło oczekiwanego skutku, zatem w dniu 24 kwietnia 2019r. został wniesiony niniejszy pozew (k. 4). W dniu 23 maja 2019r., a więc już po wytoczeniu powództwa w sprawie, pozwany złożył oświadczenie o uznaniu długu w zakresie należności stanowiących także przedmiot niniejszego postępowania (oświadczenie o uznaniu długu k. 44, korespondencja mailowa stron k. 42-43). W toku procesu pozwany dokonał też częściowej spłaty należności. W dniach 23 maja 2019r. i 21 czerwca 2019r. wpłacił na rachunek bankowy pozwanego kwoty; 3.001,01zł – FV nr T/85/10/2018, 2.285,41 zł – FV – T/37/11/2018, 714,59zł – FV T/85/10/2018 (k. potwierdzenia przelewów k. 45-47). Kolejne wpłaty miały miejsce w dniach 25 lipca 2019r. w kwotach 1.687,49zł – FV T/37/11/2018, 418,20zł – FV- T/72/11/2018, 894,34zł – FV T/75/12/2018; 11 września 2019r. w kwocie 3.078,59zł – FV T/75/12/2018; 28 października 2019r. w kwocie 3.000zł – FV T/88/1/2019 oraz 13 grudnia 2016r. w kwocie 6.000zł – FV T/88/1/2019, T/86/2/2019 (nieobjęta pozwem) i T/51/3/2019 (nieobjęta pozwem). Powyższe wpłaty powód rozliczył w ten sposób, że zaliczał je w pierwszej kolejności na poczet należnych odsetek, zaś w dalszej kolejności na należność główną, zgodnie z łączącą strony umową – pkt 6 OWU (pismo powoda k. 55-57, historia rozliczenia wraz z wyliczeniami z kalkulatora odsetkowego k. 58-63, k. 65-67, k. 69-70, k. 72-73, k. 75-77, k. 79 potwierdzenia przelewów k. 64, k. 68, k. 71, k. 74, k. 78).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że strony zawarły umowę wzajemną, na podstawie której pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajął od powoda maszyny budowlane. Ponadto, jak wynika z dołączonych do pozwu dokumentów, w szczególności faktury VAT skorzystał także z usługi transportowej, która została wykonana przez firmę zewnętrzną i której koszt zgodnie z umową został następnie refakturowany na pozwanego. Pozwany powyższemu nie zaprzeczył. Nie kwestionował wysokości należności, jak również faktu, że zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie. Jedynie ogólnie zanegował roszczenie co do zasady, przyznając jednocześnie, że systematycznie spłaca należność stanowiącą przedmiot postępowania.

Istota stosunku zobowiązaniowego polega na tym, że jedna osoba zwana wierzycielem może żądać od drugiej zwanej dłużnikiem świadczenia, zaś dłużnik winien to świadczenie spełnić (art. 353 k.c.). Umowa zobowiązaniowa jest zgodnym oświadczeniem woli co najmniej dwóch stron. Może z niej wynikać obowiązek świadczenia ciążący na jednej albo obu (więcej) stronach. Jeżeli obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej strony, to oznacza to, że strony zawarły umowę wzajemną. W takim bowiem układzie obie strony wzajemnie są dla siebie wierzycielami oraz dłużnikami (por. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania – część ogólna, s. 120-121, Warszawa 2010).

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu zaliczana jest do umów, których przedmiotem jest korzystanie z rzeczy lub praw. Treścią umowy najmu jest zobowiązanie wynajmującego do oddania najemcy rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a także odpowiadające mu zobowiązanie najemcy do płacenia wynajmującemu umówionego czynszu. Oddanie rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, w zamian za umówiony czynsz, to essentialia negotii umowy najmu (tak też H. Ciepła (w:) J. Gudowski, Komentarz, t. III, cz. 2, 2013).

Z kolei jak wynika z art. 734 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. przez umowę zlecenia – która nie wymaga formy szczególnej, a nawet może być zawarta per facta concludentia -przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności dla dającego zlecenie. Dający zlecenie zobowiązany jest w zamian do zapłaty wynagrodzenia o ile, ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika inaczej (art. 735 k.c.). Jak zaś wynika z treści z art. 744 k.c., w razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu zlecenie dopiero wykonaniu zlecenia, chyba , że co innego wynika z umowy lub z przepisów szczególnych.

W świetle dyspozycji art. 6 k.c. na powodzie spoczywał ciężar wykazania nie tylko podstawy faktycznej i prawnej dochodzonego roszczenia, a zatem wykazania stosunku prawnego łączącego strony, ale także zasadności i wysokości dochodzonej pozwem kwoty. Powołany przepis wyznacza bowiem ogólną regułę dowodową prawa materialnego, w myśl której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przez ciężar udowodnienia faktu rozumieć obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej strony konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego oraz stanowisk stron dostatecznie wyjaśniła okoliczności sprawy. Zobowiązanie wobec strony pozwanej zostało wykonane prawidłowo – przedmiot najmu został dostarczony i najemca nim dysponował. Natomiast pozwany nie dopełnił obowiązku terminowego uiszczenia czynszu oraz kosztu transportu. Powód dochodzi zapłaty czynszu oraz wynagrodzenia za zrealizowaną usługę transportową, czego mógł oczekiwać w związku z faktem, iż zarówno umowa najmu, jak i umowa o świadczenie usług stanowią umowy dwustronnie zobowiązujące i wzajemne. Obie strony umowy zobowiązują się do świadczeń w taki sposób, że świadczenie jednej z nich jest odpowiednikiem świadczenia drugiej. W zamówieniu z dnia 8 października 2018r. określono jej elementy przedmiotowo istotne, a więc rzeczy oddane do używania oraz czynsz najmu. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w wystawionych następnie fakturach, w których wskazano sposób i termin zapłaty.

Działanie pozwanego w niniejszej sprawie ograniczyło się do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, w którym jedynie ogólnie zakwestionował zasadność powództwa. Niemniej jednocześnie sam złożył oświadczenie o uznaniu długu w zakresie należności objętych niniejszym pozwem i przyznał, że dokonuje systematycznej spłaty swego zobowiązania. Przy tym podkreślenia wymaga, że zarówno złożenie przedmiotowego oświadczenia, jak i wszystkie częściowe spłaty na rzecz powoda miały miejsce już po wytoczeniu powództwa. Tym samym na datę jego wniesienia, było ono w pełni uzasadnione. Pozwany nie uregulował bowiem należności w umówionych i wynikających także z treści faktur terminach. Stąd też Gaxxxx sp. z o.o. w ocenie Sądu nie zdołał skutecznie zakwestionować zasadności powództwa. Nie wykazał, by przed datą wniesienia powództwa w jakikolwiek sposób negocjował warunki spłaty bądź by miał jakiekolwiek zastrzeżenia do powoda co do wykonania przez niego umowy. Bezspornie nie odesłał żadnej z wystawionych na jego rzecz faktur, akceptując tym samym ich treść, w tym wysokość należności i termin płatności (pkt 6 OWU). W żaden sposób nie zareagował też na wezwanie do zapłaty z dnia 15 marca 2019r., w którym również wyznaczono kolejny termin zapłaty (k. 22-23). Przy tym wyjaśnienia wymaga, iż wniosek o odroczenie terminu rozprawy był w ocenie Sądu nieuzasadniony. Pozwany co prawda ustanowił pełnomocnika profesjonalnego w trakcie trwania postępowania, lecz zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę datę udzielenia pełnomocnictwa ogólnego – 27 czerwca 2018r. (k. 85), brak jest uzasadnienia dla takiego działania. Wniosek taki zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie, w związku z czym został oddalony.

Mając powyższe na względzie na mocy powołanych wyżej przepisów prawnych oraz uwzględniając dokonane w toku procesu wpłaty, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwoty: -198,37zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 22 czerwca 2019r. do dnia zapłaty, -220,45zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 26 lipca 2019r. do dnia zapłaty, -25,14zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 26 lipca 2019r. do dnia zapłaty, -246,80zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 12 września 2019r. do dnia zapłaty, -339,03zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 14 grudnia 2019r. do dnia zapłaty

oraz umorzyć powództwo w pozostałym zakresie. Powód wobec częściowych wpłat dokonywanych przez pozwanego cofnął bowiem powództwo w tym zakresie, zrzekając się jednocześnie roszczenia. W związku z tym Sąd na mocy art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w powyższym zakresie. Sąd nie dopatrzył się bowiem żadnych przyczyn wymienionych w art. 203 § 4 k.p.c., dla których czynność cofnięcia mogłaby być uznana za nieskuteczną, bądź niedopuszczalną. Natomiast o odsetkach ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, przyjmując zgodnie z żądaniem powoda, że są one należne od dni następujących po datach kolejnych wpłaty dokonywanych przez pozwanego do dnia zapłaty.

Na podstawie art. 10 powołanej wyżej ustawy zasadne w ocenie Sądu było również żądanie zasądzenia kwoty 859,60zł z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Zgodnie z tym artykułem, wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Żądanie uiszczenia rekompensaty za koszty odzyskania należności w kwocie 40 euro nie jest uzależnione od podjęcia jakiejkolwiek czynności w celu wyegzekwowania zadłużenia, ale nabycia uprawnień do odsetek jak dla zaległości podatkowych, czy w sytuacji spełnienia świadczenia i nie otrzymania zapłaty w terminie określonej w umowie lub wezwaniu (art. 7 ust. 1 ustawy). Ponadto rekompensata należna jest od każdej z wystawionych i nieopłaconych faktur VAT. Przepis art. 10 ust. 3 który stanowi bowiem, że „uprawnienie do kwoty o której mowa w ust. 1, przysługuje od transakcji handlowej, z zastrzeżeniem art. 11 ust 2 pkt 2”. Ustawodawca powtórzył pojęcie transakcji handlowej (w liczbie pojedynczej), dodając „z zastrzeżeniem art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy”, tj. przepisu przewidującego uprawnienie wierzyciela do uzyskania równowartości kwoty 40 euro od każdej płatności.

Zważając na powyższe Sąd uwzględnił roszczenie powoda również co do kwoty 859,60zł stanowiącej równowartość kwot 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenia pieniężne wynikające z załączonych do pozwu faktur VAT stały się wymagalne. Jednocześnie na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od tejże kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. W zakresie kosztów procesu Sąd uznał, że powód wygrał proces w całości, albowiem pozwany dokonał wpłat na poczet zaległej faktury dopiero po wniesieniu pozwu. Wniesienie powództwa w pierwotnym zakresie było zatem zasadne i wywołane zaniedbaniem strony pozwanej. Wobec więc zgłoszonego przez powoda żądania, należy się mu zwrot poniesionych kosztów procesu w całości.

Na koszty procesu poniesione przez powoda składa się kwota 300 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu i kwota 3.617 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, której wysokość ustalono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych ustaloną na podstawie części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej.