Oddalenie wniosku o warunkowe przedterminowe zwolnienie

POSTANOWIENIEDnia 25 sierpnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Białymstoku w Wydziale IV Penitencjarnym i Nadzoru nad Wykonywa-niem Orzeczeń Karnych w składzie:Przewodniczący: sędzia SO Grażyna Z. – L.Protokolant: Katarzyna M.przy udziale prokuratora Elżbiety Ż. oraz przedstawiciela Aresztu Śledczego w Białym-stoku po rozpoznaniu na posiedzeniu w Areszcie Śledczym w Białymstokuwniosku obrońcy skazanego K. T.w przedmiocie udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia na mocy art. 77 § 1 k.k., art. 78 § 2 k.k. oraz art. 161 § 1 k.k.w.
postanawianie uwzględnić wniosku UZASADNIENIE

Zdaniem Sądu wniosek obrońcy skazanego nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Penitencjarny może warunkowo zwolnić skazanego z odbycia reszty kary wy-łącznie wtedy, gdy zachodzi jednoznacznie pozytywna prognoza kryminologiczna, tzn. gdy postawa skazanego, jego właściwości i warunki osobiste oraz zachowanie po popełnieniu przestępstwa i w czasie odbywania kary, jak również okoliczności popełnienia przestępstwa uzasadniają przekonanie, iż w trakcie odbywania kary nastąpiła trwała i pozytywna zmiana zachowania skazanego, co gwarantuje, iż po zwolnieniu będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa (vide: postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 grudnia 2008 roku, sygn. akt II AKzw 1459/08, Prok.i Pr.-wkł.2009/10/33).
Z opinii penitencjarnej sporządzonej przez administrację Aresztu Śledczego w Białymstoku w dniu 1 sierpnia 2016 roku wynika, że do zachowania K. T. w pierwszym prawie półtora rocznym okresie obywania kary pozbawienia wolności nie było żadnych zastrzeżeń. Skazany wykazywał się wyróżniającym zachowaniem, za które wielokrotnie był nagrodzony regulaminowo. W ramach tychże nagród często korzystał z zezwoleń na czasowe opuszczenie jednostki penitencjarnej w trybie art. 138 § 1 pkt 7 k.k.w., z których powracał o czasie i bez zastrzeżeń. Taką postawę prezentował do chwili udzielenia mu zezwolenia w trybie art. 138 § 1 pkt 7 k.k.w. 1 sierpnia 2015 roku. Z przepustki tej nie po-wrócił o czasie do jednostki penitencjarnej. Przez okres ponad 6 miesięcy ukrywał się przed wymiarem sprawiedliwości (do jednostki został doprowadzony dopiero w dniu 8 lu-tego 2016 roku). Za czyn ten, zakwalifikowany z art. 242 § 2 k.k. został prawomocnie skazany na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Z materiału dowodowego zawartego w treści przedmiotowej opinii wynika, iż zachowanie K. T. od czasu powrotu do jednostki penitencjarnej jest poprawne. Nie sprawia on problemów natury wychowawczej, ani tym bardziej dyscyplinarnej. Niemniej jednak w dalszym ciągu nie przejawia on zainteresowania procesem swojej resocjalizacji. Konsekwentnie nie wyraża zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie programowanego oddziaływania. Natomiast od osadzonego ubiegającego się o udzielenie warunkowego zwolnienia oczekiwać należy szczególnego zaangażowania i aktywności w kierunku zmiany osobowości i dotychczasowego trybu życia. Jedną z form dążenia do dokonania tego rodzaju zmian jest odbywanie kary w systemie programowego oddziaływania. Skazany odbywający karę w takim systemie ma bowiem możliwość dokonania wglądu w dotychczasowe postępowanie i jego przeanalizowanie. (vide: postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25.08.2010r. II AKzw 672/10 LEX 628249).

W świetle ujawnionych okoliczności przyjąć należało, że prognoza kryminologiczno- społeczna wobec K. T. na chwilę obecną kształtuje się negatywnie. Skazany poprzez fakt niepowrotu z udzielonego mu zezwolenia na czasowe opuszczenie jednostki penitencjarnej dał wyraz temu, że oddziaływania resocjalizacyjne jakim do tego czasu był poddawany okazały się niewystarczające do ugruntowania w nim praworządnej postawy. Po czasie ponownego osadzenia w jednostce penitencjarnej konsekwentnie nie przejawia on zainteresowania uczestnictwem w programach readaptacyjnych. Trudno tym samym przyjąć, że skazany aktualnie daje rękojmie prawidłowego funkcjonowania w warunkach wolnościowych. Nie można bowiem zapominać, że jest on osobą wielokrotnie karną sądownie za przestępstwa o znacznej społecznej szkodliwości, w tym również popełniane w warunkach recydywy.

Dlatego też przyjmując, że K. T. wymaga dalszych oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach jednostki penitencjarnej, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.