Postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztu

Sygn. akt VIII Kz 1/16
P O S T A N O W I E N I E


Dnia 20 maja 2016 r.


Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący – SSO M
Protokolant – B S
przy udziale Prokuratora A S – S
po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2016 roku
w sprawie QQa XXa
podejrzanego o czyny z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii i inne
zażalenia obrońcy podejrzanego na postanowienie Sądu Rejonowego
w Białymstoku z dnia 4 maja 2016 roku (sygn. akt III Kp 961/16) w przedmiocie utrzymania i dalszego stosowania tymczasowego aresztowania
na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

postanawia
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 4 maja 2016 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku na mocy art. 279 § 3 k.p.k, art. 249 § 1 k.p.k., art. 250 § 2 k.p.k., art. 263 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k. utrzymał wobec podejrzanego QQa XXa stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, orzeczonego na okres 14 dni od daty zatrzymania, na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 14 września 2015 r. w sprawie III Kp 14/15 oraz orzekł o stosowaniu środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania orzeczonego w/w postanowieniem wobec podejrzanego, do dnia 25 lipca 2016 r. do godziny 15.00.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył obrońca podejrzanego, zaskarżył je w całości i zarzucił przyjęcie, że ogólnikowe zarzuty, niedające szansy na wykazanie braku winy mogą stanowić podstawę utrzymania i przedłużenia aresztu tymczasowego. W oparciu o powyższe, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zastosowanie wobec podejrzanego ewentualnie środków wolnościowych, w tym poręczenia majątkowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego w kwestii zasadności dalszego stosowania wobec podejrzanego QQa XXa środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na okres do dnia 25 lipca 2016 roku. Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola odwoławcza wskazuje, iż w niniejszej sprawie nadal utrzymują się zarówno przesłanka ogólna z art. 249 § 1 k.p.k. jak i przesłanki szczególne przewidziane w art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k.

Przed szczegółowym odniesieniem się do postawionego w zażaleniu zarzutu, wskazać należy, iż jego ogólnikowe sformułowanie (brak wskazania konkretnych uchybień Sądu I instancji) znacznie utrudnia kontrolę odwoławczą. Lektura zarzutu oraz uzasadnienia wskazuje, iż obrońca kwestionuje przyjęcie tak przesłanki ogólnej jak też obawy matactwa po stronie podejrzanego.

Sąd Odwoławczy nie ma wątpliwości, co do tego, iż zachodzi wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez QQa XXa zarzuconych mu przestępstw. Przyjęcie przez Sąd Rejonowy przesłanki ogólnej z art. 249 § 1 k.p.k. uznać należało za słuszne. Przypomnieć należy, iż celem postępowania w przedmiocie stosowania środków zapobiegawczych nie jest, oparte na merytorycznej ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie, ustalenie czy podejrzany faktycznie dopuścił się zarzucanych mu czynów, a jedynie rozważenie, czy dowody te stwarzają stan prawdopodobieństwa, o jakim mowa w art. 249§1 k.p.k. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2007 roku w sprawie o sygn. akt WZ 47/07, OSNwSK 2007/1/2684, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 05 lutego 2003 r. w sprawie o sygn. akt II AKz 57/03, KZS 2003/2/31). Zdaniem Sądu Okręgowego, dotychczas zgromadzone w sprawie dowody (m.in. z osobowych źródeł dowodowych jak też z przeprowadzonej kontroli operacyjnej) szczegółowo wskazane przez rzecznika oskarżenia we wniosku oraz w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia pozwalają na przyjęcie przesłanki ogólnej.

Rację należy przyznać Sądowi I instancji, iż w okolicznościach niniejszej sprawy dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania jest niezbędne w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania. Z akt sprawy wynika, że do chwili zatrzymania podejrzanego, tj. do dnia 26 kwietnia 2016 roku QQ XX ukrywał się. Okres 14 dni od zatrzymania był niewystarczający do dokonania szeregu czynności niezbędnych do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności czynów mu zarzucanych. Mając na uwadze dotychczasową postawę podejrzanego istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż w warunkach wolnościowych może on po raz kolejny oddalić się w nieznanym kierunku, celowo utrudniając toczące się postępowanie.

Podobnie za realną należało uznać obawę matactwa procesowego (art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k.). W przypadku podejrzanego przede wszystkim charakter zarzuconego mu przestępstwa tj. udziału w obrocie narkotykami i to w znacznej ilości, w którego popełnienie zawsze zaangażowanych jest więcej osób, rodzi obawę bezprawnego wpływania na przebieg postępowania przygotowawczego.

Przestępstwa narkotykowe charakteryzują się bowiem tym, iż w ich udział zamieszanych jest dużo osób. Podkreślić należy, iż w niniejszej sprawie stale gromadzone są nowe dowody, przesłuchiwane są kolejne osoby. Obecnie nie ustalono szeregu osób, które mogą mieć związek z zarzucanym procederem wprowadzania narkotyków. Okoliczności działalności przestępczej podejrzanego będą zatem weryfikowane w dużej mierze w oparciu o osobowy materiał dowodowy. W sytuacji pozostawania na wolności, QQ XX miałby niczym nieograniczone możliwości kontaktu z osobami będącymi w zainteresowaniu organów ścigania celem ustalenia korzystnej dla siebie linii obrony.

Obawy tej nie niweluje podnoszona przez obrońcę okoliczność toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie sprawy sygn. akt V K 93/15 dotyczącej pozostałych współpodejrzanych. Sąd Rejonowy odniósł się do tej kwestii słusznie wskazując, iż w myśl art. 8 § 1 k.p.k. sprawa w/w nie ma znaczenia dla przedmiotowego rozstrzygnięcia. Podobnie to, iż podejrzany nie podejmował dotychczas prób wpływania na świadków czy współpodejrzanych nie wyklucza przyjęcia przesłanki z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Uwadze skarżącego uszło bowiem to, iż przy stosowaniu tymczasowego aresztowania nie chodzi o zachowania dokonane, które by już spowodowały utrudnienie postępowania. Chodzi o realną obawę podjęcia takowych zachowań, a taka w ocenie Sądu po stronie podejrzanego zachodzi.

Wskazując na okoliczności i wagę zarzucanych podejrzanemu czynów nie sposób uznać że ewentualnie wymierzona kara nie będzie surowa. W tej sytuacji już sama perspektywa odbycia surowej kary daje asumpt do stwierdzenia, iż przebywając na wolności QQ XX może podejmować bezprawne działania zmierzające do utrudnienia postępowania karnego i Sąd odwoławczy podziela argumentację Sądu Rejonowego w tym zakresie. Z tych powodów w sprawie niniejszej stosowane muszą być środki, które w sposób rzeczywisty, a nie iluzoryczny powstrzymają podejrzanego przed podjęciem bezprawnych działań, a celów tych nie spełnią środki o charakterze wolnościowym.

Równocześnie Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby w sprawie zachodziły okoliczności szczególne (art. 259 § 1 k.p.k.), które mogłyby przemawiać za uchyleniem tymczasowego aresztowania. Żadne takie okoliczności nie były podnoszone przez obrońcę i nie stwierdził ich w toku kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy z urzędu.
Reasumując powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia.