Postanowienie w sprawie wniosku o udzielenie przerwy w karze

Sygn.akt II AKzw /14



POSTANOWIENIE

Dnia 18 lipca 2014 r.


Sąd Apelacyjny w Białymstoku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSA A

Protokolant : A

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku – B – delegowanej do Prokuratury Apelacyjnej

po rozpoznaniu w sprawie S s. Romana
zażalenia obrońcy skazanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w Łomży
z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn.akt II 1. Kow /14/pr
w przedmiocie odmowy udzielenia przerwy w karze
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie



UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w Łomży odmówił udzielenia skazanemu S K przerwy w odbywaniu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 13.03.2013 r. w sprawie VII K /13


Rozstrzygnięcie to zaskarżył w całości obrońca skazanego zarzucając:
1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a przejawiający się:
a). w uznaniu, że w realiach niniejszej sprawy sytuacja konkubiny skazanego nie jest na tyle trudna, aby uzasadniała skazanemu udzielenie przerwy w odbywaniu kary, gdy tymczasem za udzieleniem skazanemu przerwy przemawia nie tylko sytuacja jego konkubiny, ale przede wszystkim dziecka mającego się urodzić 19 czerwca 2014 r., – gdy dziecko to będzie potrzebowało wsparcia i obecności ojca, czego zaś z uwagi na ustalenia Sądu nie doświadczy,
b). w uznaniu, że kwota 580 zł renty – babci dziecka i 270 zł zasiłku matki dziecka – jest wystarczająca na pokrycie usprawiedliwionych potrzeb noworodka, gdy kwoty te ledwo wystarczają na pokrycie potrzeb dwójki dorosłych dzieci, zaś co pozostaje zgodne z logiką i doświadczeniem życiowym, urodzenie dziecka i zapewnienie mu godnych warunków, wymaga kwot zdecydowanie wyższych, niż te którymi dysponują ww.,
c). uznaniu, że skazany powinien się zaktywizować w kierunku gromadzenia środków finansowych na dziecko – w okresie gdy przebywał na wolności to jest do lutego 2014 roku, w sytuacji gdy takie uznanie wskazuje, na brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego. Z załączonych do wniosku dowodów wynikało, że skazany do września 2013 r. uczył się w pełnym wymiarze i nie mógł zarobkować, zaś za zarobione w okresie od września do stycznia 2014 r. środki utrzymywał siebie i konkubinę, spłacił 1000 zł obowiązku naprawienia szkody, pokrywał koszty badań prenatalnych i nie był w stanie żadnych kwot odłożyć,
d). uznaniem, że członkowie rodziny skazanego zobowiązani są do wzmożonego wysiłku w celu zapewnienia sobie podstawowych warunków egzystencji bez jego pomocy, w sytuacji gdy członkami rodziny S K są jego ciężarna konkubina oraz nienarodzony syn – którego poród jest zaplanowany na 19 czerwca b.r.. okoliczności związane ze zbliżającym się porodem, fizycznie uniemożliwiają tym członkom rodziny podjęcie wzmożonego wysiłku lub wysiłku jakiegokolwiek,
e). przyjęciem, że orzekanie sądów w postępowaniu karnym ma na celu przede wszystkim wymierzanie sprawiedliwości, a nie ochronę rodziny, w sytuacji, gdy przepisy proceduralne wskazują na potrzebę umacniania poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego, co odbywa się przez proces resocjalizacji, który może odbywać się także poza zakładem karnym. Nadto orzekanie Sądów nie może pozostawać w rażącej opozycji do konstytucyjnie gwarantowanych praw skazanego i jego rodziny.


2. obrazę prawa materialnego tj.
a). art. 4 § 1 i 2 k.k.w. wobec wydania postanowienia , którego treść pozostaje w opozycji do zasady humanitaryzmu i poszanowania praw skazanego, a to wobec uniemożliwienia skazanemu uczestniczenia przy narodzinach jego dziecka i uczestniczenia w wychowaniu tego dziecka od jego pierwszych dni życia,
b). art. 102 pkt 2 k.k.w. w zakresie w jakim nieuwzględnienie wniosku całkowicie pozbawi skazanego możliwości osobistego kontaktu z dzieckiem, które będzie zbyt małe, aby kontakt taki był realizowany na terenie zakładu karnego,
c). 47, 71 i 72 Konstytucji RP, w zakresie w jakim nieudzielenie przerwy skazanemu godzi w jego prawo do życia rodzinnego , pozostaje w opozycji do zasady prymatu dobra rodzinnego oraz konstytucyjnej zasady ochrony praw dziecka, które wskutek odmowy udzielenia przerwy skazanemu – urodzi się pod nieobecność ojca, będzie wychowywane bez ojca,
d). art. 8 Konwencji o ochronie praw i podstawowych wolności, przez nazbyt daleko idącą ingerencję w korzystanie z prawa skazanego do poszanowania jego życia rodzinnego, polegającą na nieuprawnionej odmowie udzielenia skazanemu dobrodziejstwa przerwy w odbyciu kary, w sytuacji, gdy decyzja ta godzi w prawa skazanego i prawa jego najbliższej rodziny.
Mając na względzie powyżej podniesione zarzuty obrońca skazanego wniósł o zmianę powyższego rozstrzygnięcia poprzez udzielenie skazanemu przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie VII K /13 Sądu Rejonowego w Białymstoku – na okres 12 miesięcy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

zażalenie obrońcy skazanego nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji prawidłowo rozpoznał niniejszą sprawę, wyciągając trafne wnioski o braku przesłanek z art.153§2 kkw.

Faktem jest, iż w dniu 28 czerwca 2014 r. urodził się syn S K – B K, co zostało wykazane przez obrońcę skazanego na posiedzeniu odwoławczym kserokopią odpisu skróconego aktu urodzenia poświadczoną za zgodność z oryginałem. Jednakże należy w tym miejscu wskazać, iż fakt urodzenia się dziecka nie stanowi podstawy do udzielenia przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności. Nie jest to na tyle doniosła i wyjątkowa okoliczność, aby uzasadniała zastosowania wobec skazanego tej instytucji.

Należy podzielić pogląd Sądu Okręgowego, iż jakkolwiek sytuacja konkubiny skazanego jest trudna, tak jednak nie uzasadnia udzielenia mu przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności.

Jak wynika z treści wywiadu kuratorskiego z dnia 3 czerwca 2014 r. (k.17-18) konkubina skazanego I B zamieszkuje wspólnie ze swoją matką A O. Tak więc wyżej wymieniona nie musi ponosić kosztów związanych z eksploatacją mieszkania. Ponadto partnerka skazanego w szerokim zakresie korzysta z pomocy społecznej uzyskując m.in. zasiłki celowe (k. 5,6). Otrzymuje również świadczenie pieniężne w postaci zasiłku w kwocie 270 zł. Fakt narodzin dziecka, wbrew stanowisku obrońcy, wcale nie pogarsza sytuacji materialnej konkubiny. Wręcz przeciwnie z uwagi na powyższe, wyżej wymieniona będzie mogła w jeszcze szerszym zakresie korzystać ze świadczeń pomocy społecznej. Przede wszystkim, już z samego tytułu urodzenia dziecka otrzyma jednorazową zapomogę tzw. „becikowe”, będzie mogła także starać się o przyznanie zasiłku rodzinnego oraz dodatku z tytułu urodzenia dziecka. Ponadto należy również nadmienić, iż I B z uwagi na pobyt skazanego w zakładzie karnym będzie mogła starać się o przyznanie jej świadczeń na dziecko z Funduszu Alimentacyjnego. Również należy zauważyć, że matka wyżej wymienionej uzyskuje rentę w kwocie 580 zł. Tak więc zsumowane dochody matki i córki, jak również możliwość jeszcze szerszego korzystania z pomocy społecznej przez I B powoduje, iż przesłanka z art. 153 § 2 k.k.w. wobec skazanego nie zachodzi. Należy również zwrócić uwagę na istotną okoliczność, a mianowicie, iż jak wynika z treści opinii penitencjarnej (k. 21) skazany jest zatrudniony odpłatnie w zakładzie karnym w charakterze pomocnika konserwatora. Tym samym może on wspomagać swoją konkubinę i dziecko poprzez przekazywanie im odpowiednich sum pieniężnych. W związku z powyższym zarzuty obrońcy co do błędnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji należy uznać za nietrafne.

Za zupełnie chybione należy również uznać zarzuty obrońcy dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego wskazane w pkt II. zażalenia, w szczególności Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., jak również Konwencji z dnia 4 listopada 1950 roku o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Obrońca zdaje się nie zauważać, że zagwarantowane przez polską konstytucję prawa i wolności obywatelskie nie maja charakteru bezwzględnego, w tym również prawo do życia rodzinnego. Mogą one podlegać ograniczeniom w wypadkach przewidzianych w ustawie. Wskazać należy, że takim ograniczeniem jest skazanie osoby prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności, a następnie umieszczenie jej w jednostce penitencjarnej celem odbycia orzeczonej kary. W takiej właśnie sytuacji znajduje się skazany S K. Ponadto nie można zgodzić się z twierdzeniem obrony jakoby nieuwzględnienie wniosku skazanego o udzielenie przerwy całkowicie miało pozbawić skazanego osobistego kontaktu z dzieckiem. W tym miejscu trzeba podnieść, iż kodeks karny wykonawczy przewiduje w art. 92 pkt 9 instytucję przepustki. Tak więc w wypadku właściwego zachowania skazanego podczas pobytu w zakładzie karnym będzie on miał możliwość kontaktu z synem właśnie w tej formie. Dlatego też twierdzenia obrońcy, jakoby skazany przez odmowę udzielenia przerwy został pozbawiony kontaktu z synem jawią się jako dowolne i nieuzasadnione.

Reasumując, także zdaniem sądu odwoławczego, w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do udzielenia przerwy skazanemu w odbywaniu kary pozbawienia wolności.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny nie stwierdzając podstaw do zmiany zaskarżonego postanowienia utrzymał je w mocy.