Postanowienie w przedmiocie dalszego stosowania środka zabezpieczającego

Sygn. akt II AKzw /15POSTANOWIENIEDnia 30 lipca 2015 r.Sąd Apelacyjny w Białymstoku II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący : SSA D Protokolant : Aprzy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku D D – delegowanej do Prokuratury Apelacyjnej po rozpoznaniu w sprawie Mariusza A J s. Kazimierza zażaleń internowanego i jego obrońcy na postanowienie Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 8 czerwca 2015 r., sygn. akt II Ko 179/15 (II K 43/09)w przedmiocie orzeczenia wydanego na podstawie art.204 k.k.w.na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.p o s t a n a w i aI. uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Okręgowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania;II. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. S J D kwotę147,60 zł, w tym kwotę 27,60 zł. należnego podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu internowanego w postępowaniu odwoławczym.UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie orzekł wobec internowanego Mariusza Andrzeja J o dalszym stosowaniu środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w dysponującym warunkami podstawowego zabezpieczenia Szpitalu Psychiatrycznym SP ZOZ w Węgorzewie oraz o kosztach z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Rozstrzygnięcie to zaskarżyli zarówno internowany, jak i jego obrońca. Mariusz Andrzej J formułując środek odwoławczy wskazał, iż jego stan zdrowia uległ poprawie i jest przygotowany do życia w społeczeństwie. Zakwestionował również treść opinii biegłych zarzucając jej brak obiektywizmu. Obrońca internowanego zaskarżył powyższe postanowienie w całości zarzucając mu:- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na treść orzeczenia, przez niesłuszne ustalenie, iż nadal konieczne jest stosowanie względem Mariusza Andrzeja J środka zabezpieczającego, mimo tego, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż dalsze stosowanie tego środka nie jest niezbędne do zapobieżenia ponownego popełnienia czynu zabronionego.- Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie dalszego stosowania środka zabezpieczającego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:Zażalenia skarżących okazały się zasadne o tyle, iż skutkowały uchyleniem zaskarżonego postanowienia i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z nowelizacją dokonaną ustawą z dnia20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz innych niektórych ustaw (Dz.U. z 2015r., poz 396), gruntownej zmianie uległy przepisy dotyczące stosowania środków zabezpieczających. Nadto z dniem 1 lipca 2015 r. został uchylony art. 94§2 k.k. Jednakże uwzględniając treść przepisów intertemporalnych (art. 20 w/w ustawy) przytoczyć należy, iż „Do wykonywania środków zabezpieczających orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”. Tak więc w stanie faktycznym niniejszej sprawy znajdą zastosowanie przepisy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz.396). Lektura uzasadnienia zaskarżonego postanowienia prowadzi do wniosku, iż Sąd Okręgowy w Olsztynie wydając zaskarżone rozstrzygnięcie oparł się w głównej mierze na opinii sądowo-psychiatrycznej z dnia 13 maja 2015 r. (K.1132). Wbrew zapatrywaniom Sądu I instancji, lakoniczna jej zawartość i dosłowne powielenie treści poprzedniej opinii (patrz K. 1055, 1067), powoduje iż przedmiotowa opinia– co najmniej od strony formalnej – musi być uznana jako pozbawiona cech wnikliwości. Uwagę zwraca również fakt, iż biegli wskazując na potrzebę umieszczenia internowanego bez zgody w domu pomocy społecznej, w żaden sposób nie odnieśli się do przesłanek określonych w art. 38 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego, poprzestając wyłącznie na wyrażeniu swego subiektywnego stanowiska. W sytuacjach wątpliwych, a już w szczególności w przypadkach, kiedy każda następna opinia stanowi powielenie treści poprzedniej, w sprawach o tak poważnym ciężarze gatunkowym, zastosowanie art. 204 k.k.w. in fine, przewidującego możliwość zasięgnięcia przez sąd opinii innych biegłych, winno być powinnością Sądu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w stanie faktycznym niniejszej sprawy, taka potrzeba zachodzi. W sytuacji orzekania w przedmiocie dalszego stosowania środków zabezpieczających, od Sądu wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności przy rozstrzyganiu przedmiotowego zagadnienia tak, aby nie narażać internowanego na niecelowość dalszej izolacji i związane z tym negatywne konsekwencje. Nadto należy rozważyć kwestię czy zwolniony przebywając poza szpitalem daje gwarancję kontynuacji leczenia oraz przestrzegania porządku prawnego. Dlatego też Sąd I instancji winien w sposób wszechstronny i wnikliwy przeanalizować zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Asumpt w tym kierunku – między innymi z uwagi na podniesione wcześniej wątpliwości w opiniowaniu – winno stanowić dopuszczenie w trybie art. 204§1 k.k.w. dowodu z opinii innego zespołu biegłych (spoza Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala Psychiatrycznego w Węgorzewie). Dopiero taka opinia będzie w stanie z wysokim prawdopodobieństwem określić, czy rzeczywiście możliwe jest uchylenie środka zabezpieczającego, czy też należy go kontynuować.Nie przesądzając kierunku rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, dokonanie wyżej wskazanych z czynności przez Sąd I instancji doprowadzi do wszechstronnej analizy materiału dowodowego pod kątem wydania trafnej decyzji. W przypadku potwierdzenia przez nowy zespół biegłych wniosków opinii ze Szpitala Psychiatrycznego w Węgorzewie, decyzja ta nie powinna budzić trudności. Natomiast w sytuacji odmiennego rozstrzygnięcia, Sąd I instancji w przypadku rozważania decyzji w przedmiocie ewentualnego zwolnienia z internowania, będzie mógł uwzględnić treść obowiązujących od 1 lipca 2015 r. nowych regulacji prawnych, które pozwalają na pełniejszą i wszechstronniejszą kontrolę nad osobą podlegającą internacji przez organy wykonujące orzeczenie w przedmiocie środków zabezpieczających (patrz m.in. art. 93d§2 k.k., art. 99 k.k.).Mając na względzie powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.O wynagrodzeniu za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto na podstawie przepisu § 15 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm).DCZ/pl