Przekroczenie prędkości, zdjęcie z fotoradaru – niewskazanie sprawcy

sygn. akt IIW 2174/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSR Dorota Scott –Sienkiel

Protokolant: st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela: ———

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2016 roku sprawy

B. P.

syna F. i J. z d. S.

ur. (…) w m. T.

obwinionego o to, że: Od dnia 9.07.2015 roku do dnia 18.11.2015 roku w miejscowości M. nie wskazał osoby, której w dniu 28.06.2015 roku o godzinie 11:54:21 w miejscowości S., Gmina M. (…) powierzył do kierowania pojazd marki O. o numerach rejestracyjnych (…). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 79 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 29 km/h.

tj. o czyn z art. 96§ kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5

Prawo o ruchu drogowym

1. Obwinionego B. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą, iż za datę jego popełnienia przyjmuje dzień 17 lipca 2015 roku i za to na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 100,00 (sto) złotych.

Sygn. akt II W 2174/15
UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie zdjęcia wykonanego radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów, Strażnicy Straży Gminnej w M. ustalili, iż w dniu 28.06.2015 roku, o godz. 11:54:21, w S., gm. M., na drodze krajowej (…), kierowca pojazdu marki O. o nr rej. (…) jadąc z prędkością 79 km/h, przekroczył dozwoloną prędkość o 29 km/h. Ustalono, iż w/w pojazd należy do B. P.. Straż Gminna w M. zwróciła się do właściciela pojazdu z pisemnym wezwaniem o wskazanie w terminie 7 dni, kto był kierowcą przedmiotowego pojazdu w dniu 28.06.2015r. Wezwanie zostało odebrane w dniu 9 lipca 2015r. W odpowiedzi na wezwanie obwiniony nadesłał pismo, w którym wdał się w polemikę, czy dokonany pomiar prędkości jest prawidłowy oraz, czy uwidoczniony na zdjęciu pojazd, rzeczywiście jest jego własnością. Obwiniony zawnioskował o nadesłanie dodatkowych materiałów w postaci: zdjęcia w wyższej rozdzielczości oraz w kolorze, w wersji niewykadrowanej, dokumentu uprawniającego Straż Gminną w M. do użycia fotoradaru w wersji czytelnej, zdjęcia miejsca, w którym umieszczony był fotoradar, podania dokładnego adresu umiejscowienia fotoradaru, dokumentacji potwierdzającej, że strefa pomiaru prędkości była oznaczona znakiem D-51, a urządzenie fotoradaru było oznaczone kolorem żółtym, dokumentu legalizacji wtórnej oraz ponownej urządzenia użytego w czasie pomiaru, dokumentacji potwierdzającej brak występowania zakłóceń mechanicznych, elektromagnetycznych i innych mających wpływ na dokonywanie pomiaru, informacji na temat sytuacji meteorologicznej w dniu zdarzenia, danych funkcjonariuszy dokonujących kontroli lub instalujących urządzenie wraz z osobowym zezwoleniem do wykonywania kontroli wydanym przez KPP, informacji o sposobie instalacji fotoradaru oraz jego osłonie w czasie przeprowadzania pomiaru, o rodzaju gruntu, na jakim umiejscowiono fotoradar, kącie, jaki oś fotoradaru tworzyła z osią jezdni w chwili pomiaru, informacji, czy prędkość zarejestrowanego pojazdu została pomniejszona o błąd pomiarowy i ile wynosi on dla urządzenia (…) oraz informacji, kto jest właścicielem wymienionego urządzenia i czy Straż Gminna w M. sama zajmuje się obróbką zdjęć wykonanych przez fotoradar, czy zleca to firmom zewnętrznym. Straż Gminna udzieliła obwinionemu odpowiedzi pismem z dnia 22 lipca 2015r. podnosząc, że zdjęcie pojazdu marki O. nr rej. (…) zostało zrobione z miejscowości S. Gm. M. tj. DK (…) na obszarze zabudowanym oznaczonym znakami D-42 i D-51. Jednocześnie poinformowała, że nie jest w posiadaniu lepszego zdjęcia, na którym widnieje kierujący pojazdem, ale pojazd, został uwidoczniony w sposób dostateczny, w wezwaniu znajduje się również dokładny opis wykroczenia zawierający datę, godzinę oraz miejsce popełnienia. W wezwaniu znajduje się także informacja, w którym kierunku pojazd jechał. Straż Gminna poinformowała obwinionego, że nie ma obowiązku przesyłania wnioskowanych dokumentów. Obwiniony w kolejnym piśmie podtrzymał swoje wnioski oraz stanowisko, że brak dokumentów uniemożliwi wyjaśnienie kto kierował pojazdem. W sprawie brak było informacji, by pojazd w dacie 28.06.2015 roku użyty był wbrew woli B. P..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody tj.: notatka urzędowa- raport k. 1, wezwanie, 2-3, 9, potwierdzenie odbioru k. 4, pismo obwinionego, k. 5-7, 15, pismo Straży Gminnej w M., k. 8, świadectwo legalizacji k. 10, pismo Urzędu Miasta S. W., k. 46. W związku z tym, że wymienione dowody są spójne, wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą, Sąd w pełni dał im wiarę.

Obwiniony B. P. nie stawił się na rozprawę ale nadesłał pisemne wyjaśnienia. Podniósł, że ze względu na wiek ((…) lata), zły stan zdrowia (porusza się o kulach, ma dysfunkcję wzroku) nie kieruje samochodem już od 3 lat. Obwiniony wyjaśnił, że w zamian za świadczone mu usługi przewozowe udostępniał samochód kilku znajomym, ale żaden z nich nie przyznał się do jazdy w okolicach M., zaś udostępnione mu zdjęcie zawierało zamazaną sylwetkę i auta i kierowcy. Obwiniony podkreślił, że dążył do wyjaśnienia sprawy, ale nie uzyskał żądanych przez siebie dokumentów.

Zgodnie z art. 96§3 kw – karze podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Niewskazanie polega na odmowie udzielenia informacji o osobie, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania. „Wskazywać” oznacza bowiem m.in. „przekazywać informację” ( Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. H. Zgółkowa, t. 46, Poznań 2004, s. 148). Niewskazaniem jest udzielenie odpowiedzi negatywnej, na przykład, że nie wskaże tej osoby lub nie wie, w czyjej dyspozycji w określonym czasie był pojazd, jak też zaniechanie udzielenia odpowiedzi ( Komentarz do art. 96 Kodeksu Wykroczeń, Ryszard A. Stefański).

Obowiązek wskazania osoby, której powierzono pojazd do kierowania lub używania, ma charakter ustawowy, a jego źródłem jest art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06. (…). Prawu o ruchu drogowym ( Dz U z 2012 r. poz 1137 z późn. zm.), zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Zważywszy na treść odpowiedzi obwinionego na wezwanie Straży Gminnej w M., przyjąć trzeba, iż B. P. nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku wskazania, kto w dniu zdarzenia był kierowcą pojazdu, a tym samym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 96§3 kw. Należy zwrócić uwagę, że większość z zawnioskowanych przez obwinionego dokumentów i informacji nie służyła ustaleniu kierowcy pojazdu, a jedynie polemice, czy doszło do przekroczenia prędkości. Tymczasem właściciel pojazdu ma wskazać kierowcę pojazdu a nie sprawcę wykroczenia. Kwestia, czy doszło do popełnienia wykroczenia z art. 92a kw leży w gestii organów ścigania, później ewentualnie sądu. Przesłane obwinionemu materiały w postaci zdjęcia wraz z dokładną informacją na temat daty, godziny oraz miejsca zdarzenia i kierunku, w którym pojazd jechał, umożliwiały B. P. identyfikację kierowcy, tym bardziej, że wezwanie otrzymał 11 dni po zdarzeniu, a więc w rozsądnym terminie pozwalającym na odtworzenie żądanych informacji. Co więcej, że samochód został użyty w miejscu odległym od miejsca zamieszkania obwinionego, a zatem należy wnosić, że nie było to zdarzenie codzienne.

W tym miejscu powołać się należy na postanowienie z dnia 26.09.2012r., Sądu Okręgowego w Białymstoku (VIII Kz 444/12, www.bialystok.so.gov.pl), który stwierdził, iż ustawodawca przewidział możliwość niewskazania wbrew obowiązkowi przez zobowiązanego osoby kierującej lub używającej dany pojazd w oznaczonym czasie jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty po pierwsze wbrew woli i wiedzy ww., po drugie przez nieznaną osobę, po trzecie ww. nie mógł temu zapobiec. Warunki te muszą zostać spełnione łącznie. We wszystkich innych wypadkach właściciel lub posiadacz pojazdu, od którego jest żądana powyższa informacja, a która jej nie udziela, popełnia czyn z art. 96 § 3 kw. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie zachodziła żadna w przywołanych okoliczności, która zwolniłaby obwinionego z obowiązku udzielenia, żądanych przez Straż Gminną w M. informacji.

W przypadku wykroczeń formalnych, a do takich należy czyn z art. 96§3 kw, miejscem popełnienia takiego czynu jest- zgodnie z art. 4§2 kw- miejsce, w którym sprawca zaniechał działania, do którego był zobowiązany. Konstrukcja normatywna wykroczenia z art. 96§3 kw wskazuje, że czyn ten zostaje popełniony w momencie, kiedy organ w odpowiednim terminie nie uzyska informacji odnośnie osoby użytkującej pojazd w oznaczony czasie, a informacja taka – w realiach niniejszej sprawy – jest przekazana dopiero w miejscu, w którym adresat może zapoznać się z jej treścią. Mając zatem na uwadze fakt, iż przedmiotowych informacji obwiniony miał udzielić Straży Gminnej w M. do dnia 16 lipca 2015r., należało przyjąć, że wykroczenie zostało popełnione w dniu 17 lipca 2015r., co Sąd uwzględnił zmieniając opis czynu.

Wina i sprawstwo obwinionego w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu, nie budzi wątpliwości. Obwiniony musiał zdawać sobie sprawę z ciążących na nim – jako na posiadaczu pojazdu – obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd, kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 33§1 – 4 kw, jak również treścią art. 24§1 i 3 kw, mając na uwadze m. in. stopień zawinienia obwinionego, społecznej szkodliwości czynu, wagę naruszonych przez obwinionego obowiązków, warunki osobiste, majątkowe sprawcy. W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał B. P. na karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Nadmierna prędkość pojazdów od wielu lat jest główną przyczyną wypadków w Polsce. Podnieść należy, że kierowca pojazdu stanowiącego własność obwinionego w sposób znaczny przekroczył dozwoloną w miejscu zdarzenia prędkość. Zważywszy, że obwiniony nie wskazał kierowcy pojazdu, uniemożliwiło to ustalenie, kto takim sposobem jazdy spowodował poważne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym Zdaniem Sądu orzeczona kara będzie stanowić dla obwinionego – zgodnie z założeniami, jakie niesie za sobą każda kara- właściwą dolegliwość i jest ona adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

O kosztach rozstrzygnięto za zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.